Parachuutje
Het was gisteravond zo warm dat ik min of meer werd uitgenodigd om een eind te gaan lopen. Dat heb ik gedaan in het Wijnjeterperschar, westzijde, het heidedeel. Want wie weet ….., misschien waren de Heideblauwtjes al actief. Daarvoor is het eigenlijk nog te vroeg, maar na het warme voorjaar komt alles dit seizoen veel eerder. Ze waren niet actief, dus het was inderdaad nog te vroeg. In het heidedeel staan een paar bomen. Daar waren een aantal Boompiepers bezig. Ze willen niet graag op de foto. Eentje kon ik tussen de takken door nog wel “te pakken nemen”. Ook deze was druk met het aanslepen van voer voor de jongen.
Boompieper
Iets dichter bij de weg kreeg ik een Boompieper-show. Ze vliegen dan op vanaf de grond en daarna laten ze zich al zingend weer naar beneden vallen. Daarbij houden ze de vleugels en staartveren zodanig dat het lijkt alsof ze aan een parachute hangen. Hij beweegt die vleugels tijdens het dalen dan ook niet.
Boompieper
Dat is heel typerend voor de (Boom)pieper, alleen al daaraan kun je hem herkennen.
Boompieper
En dat gezang als hij aan het parachuutje-spelen is …….! Dat eindigt altijd op een aantal lange tsieeeeeeeeeee, tsjieeeeeeeeeeee, tjieeeeeeeeeeeee`s.
Boompieper
Als deze kon jodelen dan had hij het zeker gedaan. Steeds maar opvliegen en dan langzaam weer neerkomen. Ik kreeg slechts een paar foto’s redelijk scherp, hij had eigenlijk wat dichterbij moeten vliegen. Maar dat heb je dan niet voor het zeggen. Het parachuutje valt wel op en daar ging het me deze keer om.
Merskenheide
Een ander rondje over de Merskenheide. Dan blijkt wel dat per keer de onderwerpen aanzienlijk kunnen verschillen. Deze keer: een Hommelzweefvlieg,
Hommelzweefvlieg
een Wild konijn dat de beschutting van het struikgewas en de heide had verlaten en in het weiland naast de heide sappig gras verorberde. Je kunt zeggen dat hij naar de snackbar was gegaan.
Konijn
Deze keer zat mevrouw Roodborsttapuit op wacht. Ze is minder fel gekleurd dan het mannetje. Het was overigens bijna op dezelfde plaats waar ik een vorige keer het mannetje voor de lens kreeg.
Roodborsttapuit (v)
Vlak bij de ingang / uitgang lag een rups van de Donsvlinder op een blad. Opvallende gekleurd, dat kun je wel van deze zeggen. De vlinder zelf is bijna helemaal wit.
Rups van Donsvlinder
Ook vlak bij de ingang staan altijd een aantal blauwe bloemetjes. Dat is de Gewone ereprijs.
Gewone ereprijs
Ik was klaar met mijn rondje. Het blijkt wel, er is momenteel genoeg te genieten in de natuur.
Fleurige dag
Het was hier vandaag een beetje triest weer met harde wind, de hele dag bewolkt en af en toe een klein miezertje. Dat was op een avond wel anders. Ik had me voorgenomen weer eens wat bloemetjes vast te leggen. In dit geval het Moeras-vergeet-mij-nietje. Op een bepaalde plaats in het Wijnjeterperschar staat het er soms vol mee. Ze waren er.
Moeras-vergeet-mij-nietje
Wat me bij deze bloemetjes altijd opvalt is hoe anders ze qua kleur lijken als ze in de schaduw staan. Hierboven in de zon, hieronder in de schaduw.
Moeras-vergeet-mij-nietje
Zolang ik bezig was de mooiste bloemen uit te zoeken voor de foto dwarrelde er ook een Citroenvlinder rond. Op een bepaald moment zag ik hem niet meer. Toen ik hem terug vond bleek hoe goed ze zich kunnen verbergen tussen de bladeren. Ze zijn bijna blad mee.
Citroenvlinder
Op het pad naar het blauwgrasland dat door een klein stukje bos loopt zat een vlinder op te warmen. Tegenwoordig noemen we hem Atalanta, een afgeleide van zijn wetenschappelijke naam. Vroeger heette hij de Admiraalsvlinder. Een naam die ik zelf mooier vind. In dat stukje bos scheen de zon slechts op een paar plaatsen door het bladerdak. Zodra ik in de buurt kwam ging de vlinder er vandoor. De ervaring heeft me geleerd dat je dan maar even moet wachten bij zo’n zonnig plekje in een donkere laan. De vlinder komt wel weer terug. Dat gebeurde dan ook.
Atalanta (Admiraalsvlinder)
Dit is een trekvlinder. Ze komen helemaal uit Zuid-Europa hier naar toe vliegen. Deze heeft dan ook al een lange reis achter de rug. Soms bleef hij langere tijd op z’n zonnige plekje zitten.
wegvliegende Atalanta
Eén keer kon ik hem tijdens dat wegvliegen vastleggen. Door de langere sluitertijd lijkt het bijna een kunstwerk. Dat heb ik “beweging” genoemd.
GEERT SINES 
Recente reacties